Waarom ik mijn burn-out nu als een cadeautje zie
Het is 22 februari 2018. Ik ben 27 en beleidsmedewerker bij het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Ik werk aan de aanpak om regeldruk te verminderen in de zorg. Er zit veel (politieke) druk op het onderwerp. Aan de ene kant is de zorg al jaren overbelast met onnodig veel papierwerk, aan de andere kant willen de nieuwe ministers ook graag scoren op dit onderwerp. Ons team bestaat uit drie mensen, maar er is zeker werk voor tien. Dus ik werk me helemaal uit de naad. Niet eens voor mijn minister, ik wil graag bijdragen aan verandering in de zorg. Ik ben bij de overheid gaan werken, omdat ik geloof dat ik werk aan een beter Nederland.
Ik maak lange dagen en werk ook vaak nog de avonden door, omdat de sessies met zorgmedewerkers nu eenmaal beter in de avond plaats kunnen vinden. En het weekend? Dan probeer ik nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen en alles borrels en feestjes af te lopen. Work hard, play hard toch? Als ik eerlijk ben, raak ik elk weekend steeds iets meer uitgeput. Ik kan eigenlijk niet meer zo genieten en heb vooral behoefte aan rust, stilte, niks. En die donderdag 22 februari gebeurt er iets. Ik kan niet meer, ik ben helemaal op. Ik ben zo moe dat ik letterlijk mijn ogen niet meer open kan houden. Ik word naar huis gestuurd door mijn manager om ‘even bij te slapen’, maar ik weet dan nog niet dat ik voorlopig niet meer terug kom op kantoor.
Shit, het is een burn-out
Ik ga naar de huisarts en ze is meteen duidelijk: ik mag drie weken niet meer werken. Ik ben overspannen, misschien zelfs een burn-out. Ik probeer nog met haar te onderhandelen: “Mag ik niet halve dagen werken?” Keihard is ze en ik mag niet eens meer een ingewikkelde puzzel maken. Niets waar je hoofd inspanning voor moet leveren. Als ik thuis ben, zit ik op de bank voor me uit te staren. Ik ben moe, maar slapen kan ik niet. Ik ben te moe om te slapen. De huisarts heeft me ontspanningsoefeningen aangeraden: eerst je hele lichaam aanspannen, dan alles weer loslaten. Ik kan alleen maar huilen als ik dat doe. Mijn systeem is compleet overbelast. Fuck.
Maar ik ben toch een sterke vrouw? Mij overkomt zoiets toch niet? Ik heb het gevoel dat ik faal. Hoezo kunnen mijn collega’s wel nog doorwerken? Doe ik iets fout? Waarom kan ik dan niet meer? En terwijl ik thuiszit, hoor ik dat mijn collega een promotie krijgt. Huh?! Dit is toch de promotie waar ík al jaren keihard voor werk? Tel ik nu van de ene op de andere dag helemaal niet meer mee? Ik voel me compleet leeg, verloren en nutteloos. Ben ik niet goed genoeg? Ik ben toch een succesvolle, ambitieuze vrouw? En nu willen ze mij niet? Ik weet eigenlijk niet meer wie ik ben.
Ik besluit om alle hulp in te schakelen die ik kan vinden, want ik wil vooral dat mijn probleem zo snel mogelijk weer opgelost wordt. Ik heb een poh ggz, een haptotherapeut en een bedrijfsmaatschappelijk werker die regelmatig voor me klaar staan. Ik wil het fixen, dat het over is, snel van A naar B. Maar een burn-out is genadeloos en werkt niet volgens plan. Je moet je eraan overgeven. Eigenlijk vertelt je lichaam je precies wat je moet doen, alleen je hoofd kan dat nog niet accepteren. Het duurt daarom maanden voordat ik kan accepteren dat ik in de situatie zit waarin ik mij op dat moment bevind.
Helemaal alleen op reis
Maar ik weet de knop om te zetten, ik geef me over. Ik verdiep me in andere manieren om uit mijn burn-out te komen en begin met meditatie en yoga nidra. Eindelijk kan ik weer ontspannen en er ontstaat licht en lucht. Überhaupt ruimte om te voelen wat ik echt nodig heb, in plaats van mijn hoofd die me vertelt wat ik zou moeten doen om te herstellen. Ik begin me langzaam steeds iets beter te voelen en werk inmiddels alweer bijna fulltime. En ineens weet ik het: ik wil op reis, in mijn eentje. Dus ik boek een ticket naar Sri Lanka voor drie weken.
Met gezonde spanning ga ik op reis: ga ik dit wel volhouden? Kan ik dit eigenlijk al wel aan? Ik maak duidelijk afspraken met mezelf. Ik doe alleen waar ik zin in heb, elke dag, elk moment van de dag. Ik luister naar mijn behoeftes. Als dat betekent dat ik rust nodig heb, dan boek ik een paar extra nachten op die bestemming. Als dat betekent dat ik meer wil ondernemen, dan ga ik die uitdaging aan. En je kunt het misschien wel raden, het wordt de beste reis van mijn leven.
Ik ontmoet fantastische mensen die me zoveel leren over het leven, en vooral ook over mezelf. Ik geniet van de spiritualiteit die Sri Lanka met zich meebrengt en bezoek bijzondere tempels en volg meditaties en yogalessen. Ik pamper mezelf eindeloos met massages en heerlijk eten. Ik reis het hele land rond en geniet van de prachtige natuur en diversiteit. Het hoogtepunt vindt plaats in Weligama en ik schrijf op mijn reisblog:
“In Weligama loop ik naar de vistentjes op het strand. Ze verkopen hier verse vis en ik eet bij Fish Point (dank voor de tip Massie!!). Ik bestel tonijn, garnalen en inktvisringen. Vervolgens word ik gebracht naar een tafeltje op het strand, nog geen 20 meter van de zee. Voetjes in het zand, kaarsje op tafel, onder de sterrenhemel de beste vis van Sri Lanka eten. En terwijl ik naar de sterren kijk, voel ik de tranen opkomen. Dankbaarheid. Ik geniet met volle teugen en voel me voor het eerste in lange tijd compleet mezelf. Fuck you, burn-out!”
Ik realiseer me hoe belangrijk het is om jezelf te zijn. Ik heb succes altijd gedefinieerd naar de maatstaven van onze maatschappij, maar dat is niet wat ík echt wil. Het is zo belangrijk om mijn dromen waar te maken, mijn leven in te richten zoals ik wil (zonder me iets aan te trekken van wat anderen vinden) en elke dag uitstekend voor mezelf te zorgen en écht te luisteren naar mijn behoeftes. En vooral, om er écht van te genieten. En daar op het strand van Weligama neem ik een drastisch besluit, ik ga het thuis vanaf nu helemaal anders doen.
Het roer helemaal om
Mijn (toenmalige) vriend gaat continu vreemd, maar ik blijf maar bij hem. Ik hoop ergens dat ik op een dag wel goed genoeg voor hem zal zijn. Dat hij zal zien wat voor topvrouw ik ben en niets anders meer wil dan bij mij zijn. Maar na die reis realiseer ik me vooral dat ik compleet mezelf verloren ben in de relatie. Ik heb al mijn geluk afhankelijk gemaakt van deze ene man. En het is ook nog eens een enorme eikel. Hoe stom kun je zijn? Dus ik begin met het beëindigen van mijn relatie. Ik grijp een stom facebookbericht aan om hem met zijn neus op de feiten te drukken dat hij weer vreemdgaat. En mijn intuïtie liegt er niet om, hij blijkt zelfs de grootste deel van de tijd met iemand anders samen te wonen. Fuck dat, tijd voor iets anders nu. De knop is nog niet eens helemaal om of ik ontmoet een nieuwe (mijn huidige!) liefde. Zo zie je maar hoe snel het kan gaan als je echt voor jezelf kiest op het gebied van de liefde.
Maar niet alleen in de liefde is het belangrijk om voor jezelf te kiezen. Ik merk dat ik geen energie meer krijg van mijn werk en dat ik continu vastloop. Er mist overduidelijk nog echt iets in mijn leven. Het is inmiddels oktober 2019. Ik twijfel, maar besluit 100% voor mezelf te kiezen en me op te geven voor een VIP-coachtraject bij Nienke Thurlings en vanaf dat moment gebeuren er bijzondere dingen. Ik krijg het peperdure traject ineens vergoed via mijn werkgever. Echt, hoe dan? Het traject begint pas in mei 2020, maar langzaam beginnen er puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Alsof de juiste energie al in gang is gezet, alleen al door de keuze om echt in mezelf te investeren.
Ik ga in november 2019 op vakantie naar Thailand met mijn nieuwe liefde. Ik lig in de hangmat aan het einde van onze reis een beetje te dagdromen. En ineens weet ik het, ik wil een eigen bedrijf. Ik wil me niet meer aanpassen aan de kadertjes van de Rijksoverheid. Ik wil mijn eigen ding doen, op mijn manier. Eenmaal thuis neem ik een businesscoach (Mariella Vink) in de arm. Ik vind samen met haar mijn missie (vrouwen helpen persoonlijk leiderschap te pakken over hun leven) en leg de fundament van mijn eigen bedrijf.
Mijn leven is van mij
In maart 2020 begint natuurlijk de coronaperiode. Eigenlijk ben ik na onze vakantie in Thailand in november niet meer in mijn eigen huis geweest, dus mijn vriend en ik besluiten dat deze periode een mooi moment is om mijn huis te verkopen en samen te gaan wonen. Ook volg ik in deze rustige periode een yoga nidra teacher training en twee reiki-opleidingen. En inmiddels ik ben er klaar voor om al mijn kennis en ervaring met anderen te delen. Mijn burn-out voelt écht als een cadeautje. Er is zoveel voor in de plaats gekomen wat mij écht vult met energie en liefde. Een nieuwe vriend, een nieuw huis en een eigen bedrijf.
Maar het meest dankbaar ben ik voor de relatie die ik nu heb met mezelf. Ik besef me dat ik zelf invloed heb op hoe mijn leven eruitziet. Ik laat anderen niet meer bepalen wat ik wel of niet doe. En ik zet mezelf altijd op nummer 1. Ik creëer wat ik zelf wil en leef op mijn voorwaarden. Mijn leven is van mij. En die boodschap wil ik op zoveel mogelijk andere vrouwen overdragen.